(przeciwstawiać się)

См. также в других словарях:

• przeciwstawiać się – przeciwstawić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} protestować, występować przeciw czemuś; sprzeciwiać się komuś, czemuś; nie zgadzać się na coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przeciwstawiać się zarządzeniom dyrekcji. Przeciwstawić się ostro zwierzchnikowi. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• szarpać się – szarpnąć się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mocować się z czymś (z kimś) gwałtownie, zwykle w celu wydostania się, wyrwania się skądś; szamotać się, wyrywać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ryby szarpią się w sieci. Szarpnął się w …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• opierać się – oprzeć się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} utrzymywać pozycję pionową, korzystając z jakiejś podpory, podpórki, oparcia; wspierać się na czymś, o coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Opierać się o blat stołu. Oprzeć się na czyimś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• stawiać się — Zachowywać się wyzywająco i bezczelnie; celowo przeciwstawiać się Eng. To insolently defy, challenge, or oppose …   Słownik Polskiego slangu

• kłaść — ndk XI, kładę, kładziesz, kładź, kładł, kładli, kładziony 1. «stawiać jedną rzecz na drugiej, umieszczać coś na czymś, w czymś, wstawiać gdzieś, wsuwać» Kłaść coś na półkę, na półce, na szafę, na szafie. Kłaść coś do garnka, do kieszeni, do… …   Słownik języka polskiego

• stawiać — ndk I, stawiaćam, stawiaćasz, stawiaćają, stawiaćaj, stawiaćał, stawiaćany 1. «umieszczać na czymś lub gdzieś jakąś rzecz; ustawiać gdzieś kogoś lub coś» Stawiać dzbanek, filiżanki, talerze na stole. Stawiać meble w pokoju. Ostrożnie stawiał nogi …   Słownik języka polskiego

• przeciwstawić — dk VIa, przeciwstawićwię, przeciwstawićwisz, przeciwstawićstaw, przeciwstawićwił, przeciwstawićwiony przeciwstawiać ndk I, przeciwstawićam, przeciwstawićasz, przeciwstawićają, przeciwstawićaj, przeciwstawićał, przeciwstawićany «postawić, wysunąć… …   Słownik języka polskiego

• siebie — (D.), CMs. sobie, B. siebie a. się, N. sobą 1. «zaimek zwrotny, wskazujący na identyczność dopełnienia z podmiotem» Widział siebie w lustrze. Nie widzę siebie w tej roli. Nie dopuszczał nikogo do siebie. Nie dał robić z siebie pajaca. Bronił się… …   Słownik języka polskiego

• fala — ż I, DCMs. falali; lm D. fal 1. «wał wodny, wzniesienie wody powstające wskutek ruchu cząstek wody w płaszczyźnie pionowej, wywołanego głównie przez działanie wiatru; bałwan; także: powierzchnia wody, nurt» Fala morska, sztormowa. Wysoka fala.… …   Słownik języka polskiego

• płynąć — ndk Vb, płynąćnę, płynąćniesz, płyń, płynąćnął, płynąćnęła, płynąćnęli 1. «o płynie: przemieszczać się, lać się, toczyć się (w pewnym kierunku)» Płynie woda, roztopiony asfalt. Płynie rzeka, strumień (bystro, wartko, leniwie, spokojnie). Powoli… …   Słownik języka polskiego

• buntować — ndk IV, buntowaćtuję, buntowaćtujesz, buntowaćtuj, buntowaćował, buntowaćowany «namawiać do buntu; podburzać» Buntował załogę statku przeciwko kapitanowi. Buntował kolegów, żeby nie chodzili na dodatkowe zajęcia. Buntował matkę na brata. buntować …   Słownik języka polskiego